Sempai - of wel oudste (oudere) leerling. Een Sempai is iedereen die eerder dan jij binnen de school is komen trainen. De Sempai is medeverantwoordelijk voor de kleine zaken in de Dojo. Een band die niet goed om zit of het groetingsprotocol niet goed wordt gevolgd. De Sempai kan ook een goed voorbeeld zijn diegene die later in de school zijn komen trainen. Dus een Kata voordoen of kleine aanwijzingen geven in duo trainingen waardoor de ander weer een beetje beter kan worden. een echte voorbeeldrol dus of een vraagbaak.

In een Japanse Dojo is de rol Sempai belangrijk. De rol van Sempai heeft niet direct iets te maken met de hoogte van de band te maken. Het heeft meer te maken met de periode in de school.
 
Maar ook buiten de school is de Sempai representatief voor de school. De Sempai als ook ieder ander lid van de school natuurlijk zullen nooit activiteiten ontplooien die de school in diskrediet kunnen brengen simpelweg omdat we Martial Artist zijn.
 
Het doel van het schoolhoofd is om niet alleen les te geven in Wado Ryu Karate Jujutsu maar om ook de stijl door te geven. Natuurlijk is dit niet het idee waarmee een leerling aan Wado begint maar het kan niet zo zijn dat een leraar alleen lesgeeft om het uiteindelijk te laten eindigen bij zichzelf. Tevens kan het niet zo zijn dat een leraar alleen lesgeeft om de eigen ego te strelen. Het uiteindelijke doel is om de stijl door te geven met een niveau dat de eigen niveau van de leraar zal overstijgen. Dit geeft natuurlijke de nodige uitdagingen omdat er zoveel verschillende redenen zijn waarom leerlingen aan Wado beginnen. Natuurlijk is ook niet iedereen in staat om voor dit doel het gewenste niveau te halen. Niets mis mee, omdat er verschillende soorten leerlingen nodig zijn. Leerlingen die in staat zijn les te geven, of juist super technisch zijn, of zeer enthousiast zijn en daardoor anderen meenemen in hun enthousiasme.
 
Uiteindelijk kan een Sensei tevreden zijn als er 2 of meerdere leerlingen de vlag overnemen.
 
Hier komt uit voort dat een leerling, op welk niveau dan ook kennis zal vergaren waarvan het de bedoeling is om dit door te geven. Let wel, gedoseerd doorgeven. Een groene band kan natuurlijk niet een witte band iets leren dat niet op het volgende niveau van de witte bander ligt. Het komt er dus op neer dat de kennis die je hebt ook weer moet delen met anderen die dat niet hebben. Als bijvoorbeeld de band van een leerling niet goed zit moet je de leerling even apart nemen en dit corrigeren. Maar dit gaat nog verder. als een bruine bander moet constateren dat een witte bander de band niet goed om heeft krijgt de groene bander te horen dat dit aangepakt had moeten worden. We blijven immers niet op onze kennis zitten maar delen dit. Zo kan je het ook op technisch vlak zien. Voorbewegingen kunnen worden aangepakt enz. enz.
 
Het voordeel hiervan is dat de inmenging van de Sensei steeds minder nodig is omdat kennis wordt gedeeld. Is bijvoorbeeld de Sensei in gesprek met iemand dan heeft de Sempai de plicht om te beginnen met de warming-up. Pas daarna kan de les beginnen met het groeten.
 
In Japan is het zo georganiseerd dat een hoog gegradueerde Sensei alleen lesgeeft aan de hoger gegradueerde. Als dus de lager gegradueerde de nodige zaken niet goed uitvoeren dan krijgen de hoger gegradueerde dit te horen en niet de lager gegradueerden. Dit houdt iedereen scherp en maakt het mogelijk voor de Sensei een veel grotere groep te managen. Je moet weten dat Wado niet geschikt is om aan grote groepen les te geven. Als het ongeveer de twintig leerlingen overschrijdt dan wordt het moeilijk om iedereen te begeleiden. In een Martial Art Dojo is het gewoon dat iedere leerling de Sensei tegen komt als aanvaller. Dit heeft als reden dat alleen dan de Sensei kan aanvoelen of de leerling de techniek goed uitvoert. In het Wado gebeuren vele zaken "onder water". Het contact maken met het centrum van de aanvaller is bijna niet te zien maar wel heel goed te voelen. Zo kan de Sensei een goed beeld krijgen van de voortgang van de leerling. Dit is ook de reden dat er niet een grote groepen les kan worden gegeven. Leraren die denken het alleen af te kunnen met kijken en voordoen met de beste leerling kan onmogelijk een goed beeld krijgen van de leerling.

De relatie van Leraar leerling is een vertrouwensrelatie. De leraar mag ervan uit gaan dat de leerling zijn/haar best doet om de lessen te volgen en te communiceren over eventueel verzuim of andere invloeden die de continuïteit kunnen beïnvloeden. Andersom is het zo dat de leraar de leerling nooit in een positie zal brengen die gevaarlijk voor de leerling kan zijn zonder hier de leerling van op de hoogte te stellen. De leerling zal dan altijd vrijwillig aan de opdracht deelnemen. Het is ook zo dat de Leraar altijd zal trachten integer met de leerling zal omgaan. Vertrouwelijke informatie over de leerling zal bij de leraar veilig zijn. Indien de leraar het nodig acht dat anderen op de hoogte wordt gebracht zal hier bij de leerling altijd eerst toestemming voor worden gevraagd.
 
Verder is een Japanse Dojo een plaats waar het niet altijd veilig is. Omdat Martial Arts een factor is die niet echt in Europa gewoon is krijgt een ieder een beeld dat Martial arts alleen maar vechtkunst betekend. In vele Europese Dojo is het sport element aanwezig. Natuurlijk is dit in het begin zo maar langzaamaan zal de leerling zich realiseren dat Martial Art geen sport is maar meer een systeem die veel breder is. Aspecten als Chemical Stress Control in relatie met beheersing van de technieken zullen steeds meer de realiteit gaan benaderen. Deze benadering is dan ook wat uiteindelijk van de Dojo geen veilige plaats maakt. Alhoewel we binnen de Dojo dit principe hanteren is het moment van Sport naar Martial Arts voor iedereen anders. Sommigen zullen nooit die stap maken terwijl anderen hier al lang klaar voor zijn. Het heeft te maken met je persoonlijke interesse maar vanuit de school zullen we het stimuleren om ooit eens de keuze te maken. Een eerste stap hierin ligt in het persoonlijke besluit dat je techniek werkt. Dit doe je niet als beginneling maar meer als bruine bander. Dit besluit betekend dat je ervan uit gaat dat de techniek altijd werkt. Ja, dit levert wel eens blauwe plekken op en de nodige kneuzingen. Maar de keuze geeft een andere wending aan je technieken omdat de stressfactor ineens veel hoger wordt, afstanden worden kleiner, je moet steeds automatiser reageren en je moet het gebruik van kracht echt loslaten omdat het anders niet gaat werken.

Het is echter wel zo dat de Dojo geen plaats is waar je ongevraagd je vaardigheden kunt uitproberen op je medeleerlingen. dit noemt men "meeting the iron". Dit kan leiden tot gevaarlijke situaties waarbij iemand gemakkelijk verwondingen kan oplopen. Als er op het randje wordt getraind is dit in overeenstemming met alle partijen en altijd voor eigen verantwoording. In het geval van een gast is het absoluut niet wenselijk dat zowel de gastheer/vrouw als de gast zich schuldig maakt aan "meeting the iron".
 
Zoals altijd beginnen en eindigen we de les met Seiza/Mokuso ofwel knielen en korte meditatie. Het doel in het begin is om je hoofd vrij te maken van alle dagelijkse problemen en je te concentreren op de komende les. Dit houdt dus in dat ondanks dat we het sociale verkeer aanmoedigen er geen gesprekken plaatsvinden die extreem lang over andere zaken gaan dan over de lesstof. Immers als jij niet traint doet een ander dat ook niet. De vraag is dan of je je eigen ego los mag laten op anderen en hiermee de intensiteit van de les mag verstoren. Meestal beginnen we niet meteen en dat geeft al genoeg ruimte om datgene te vertellen dat je buiten de les kwijt zou willen. Aan het einde van de les doen we wederom Seiza/Mokuso wat het omgekeerde doet. Je laat de les los en de dagelijkse uitdagingen zijn weer aanwezig.
 
Komt iemand te laat dan wacht deze totdat hij/zij in de les wordt toegelaten. Het zo maar onaangekondigd te laat binnen komen stormen en aansluiten in de les is iets dat geen respect geeft aan de aanwezigen. Je kunt je voorstellen dat als dit op grote schaal gebeurt dat dit erg storend is.
 
Het groeten. In het Martial Arts begint en eindigt alles met een groet. Wanneer je begint met een partner dan groet je, alsook wanneer je klaar bent of van partner wisselt. Het groeten behelst het respect hebben elkaar en staat voor het mogelijk maken om te kunnen trainen en dus leren. Als je alleen bent kan je maar beperkt trainen en daarvoor groet je als het tonen van respect voor de mogelijkheid om te trainen. Zo ook groet je de Dojo bij binnenkomst als bij het verlaten met dezelfde reden. het geeft je de mogelijkheid om te trainen.
 
De Gast. Indien er iemand wilt meetrainen dient die zichzelf te introduceren bij de Sensei onder vermelding van naam, achtergrond en doel van deelname. Tevens is het belangrijk dat de persoon zijn/haar ego buiten de Dojo laat en open staat voor de lesstof die wordt aangeboden. Iedere school heeft een andere aanpak van de lessen en daar moet de Gast vrede mee hebben. Achteraf wordt het gewaardeerd wanneer de Gast een kleine financiële donatie aan de school doet voor de genoten les als blijk van respect en waardering.
 
De bezoeker is ook gebonden aan regels. Zo mag de Dojo niet betreden worden met schoeisel, aan de kant worden er geen gesprekken gevoerd met anderen anders dan de Sensei omdat dit storend voor de leerlingen is die komen om te trainen. Als er al wapentuig, pads of andere zaken aan de kant liggen is de bezoeker niet gerechtigd hier aan te komen. Dit is niet alleen om ongelukken te voorkomen maar simpelweg omdat het van anderen is en daar respect voor moet hebben.
 
Ineens een heleboel informatie over het functioneren van een Japanse Dojo. Toch zijn het niet zo vreemde zaken als je bedenkt dat we het hier over normen en waarden en respect hebben. Volgende keer gaan we het hebben zijn van een Martial Artist. Laat het op je inwerken, denk erover na. Zijn er vragen laat het dan weten, in de les of via de mail.