Karate wa rei de hajimari, rei de owaru
Karate begint en eindigt met buigen

Rei. Reigi, Reishiki. Buigen. Hoffelijkheid, Etiquette. Waarom zoveel aandacht voor het buigen? We buigen voordat we de dojo betreden. We buigen voor de Kamiza (waar de kami verblijven) voordat de les begint. We buigen naar de Sensei (leraar). We buigen voor onze Sempai, Kohai en Dohai. (Senior, Junior en gelijken)

Al dit buigen. Met welk doel? Wat is het nut ervan? Karate wa rei de hajimari, rei de owaru. “Karate begint en eindigt met buigen”. Waarom leggen we zoveel nadruk op het buigen?

Op een dag nam ik deel aan een Koryu seminar. Koryu is een label waar we alle Japanse Martial Arts aan toekennen die voor 1868 gesticht zijn, dus voor het herstel van de Keizer – Meiji periode. Het begin van deze seminar werd ingeluid door te buigen. De instructeur riep de geest van zijn leraar aan en allen die verantwoordelijk waren voor de stijl en vroeg om leiding en hun bescherming.

Buigen heeft een symbolische waarde. De betekenis kan variëren per moment en omstandigheden. Ultimo, buigen is een persoonlijke expressie. De betekenis wordt gedefinieerd door degene die buigt. Het buigen op zichzelf heeft geen betekenis. Intentie is alles.

Ik buig altijd in de deuropening voordat ik de vloer opstap. Ik doe dit niet om te controleren of de vorige groepen de vloer goed hebben schoongemaakt. Ik doe dit omdat ik weet dat deze vloer mijn trainingsvloer wordt. Het zal mijn leraar en harde leermeester zijn voor de komende uren. Deze vloer zal het voertuig zijn waar ik zal worden geconfronteerd met mijn tekortkomingen. Het is vanwege de dojo dat ik in staat ben om dit pad te volgen. Ik zweet erop, train erop, en zal erop lijden. Het is het middel voor jezelf te testen en te confronteren. Vanwege deze vloer zal ik groeien. En dat is waarom ik naar deze dojo zal buigen. Ik buig ook naar mijn Sempai, Kohai en Dohai. Zij, net als de vloer, zijn de sleutel tot mijn zelf evaluatie en ontwikkeling. Zonder hen kan ik niet mijn grenzen testen, mijn grenzen verleggen.

Ik buig naar mijn Sempai (senior) omdat ik mag aannemen dat hij het beste me mij voorheeft en mij uitdaagt om het beste uit mij naar boven te brengen.

Ik buig naar mijn Kohai (junior) omdat ik hiermee zijn dankbaarheid bevestig omdat hij aanvoelt dat ik er ben om hem te helpen om de grenzen te verleggen en barrières af te breken. Ik buig om uiting te geven aan de eer en privilege die ik voel voor het vertrouwen dat hij mij heeft gegeven.

Ik buig naar mijn Dohai (gelijken) omdat we met ons zweet en tranen onze vorderingen en falen delen.

Ik buig verwachtingsvol naar mijn Sensei omdat ik erop vertrouw dat hij mij zal onderwijzen en leiden in mijn stijl. Als ik hem niet kan vertrouwen dan moet ik ook niet naar hem buigen want in het gebaar zelf zit de overgave van alle controle aan hem.

Ik buig naar mijn tegenstander in Kumite (gevecht) omdat ik hoop dat hij mij naar mijn grenzen zal brengen en zelfs verleggen. Het is mijn fout als ik wordt geraakt en hij is daar om mij eraan te herinneren dat mijn verdediging zwak was en zo dus een betere vechten wordt.

We buigen soms naar ons zelf om te bevestigen dat ik alles hebben gedaan dat ik kon. Het is een vorm van een gesprek met jezelf. Je bevestigd dat je alles hebt gedaan op een onpartijdige manier.  Je buigt naar jezelf omdat je realiseert dat al dat je hebt bereikt het resultaat is van al de mensen om je heen waar je mee hebt getraind en de lessen die ze jou hebben bijgebracht die een onderdeel van jouw wezen zijn geworden. Door naar jezelf te buigen buig je voor hen.

Het is een fysiologische expressie van het realiseren dat “Gij Zijt dat”, dat je verbonden bent; dat je deel bent van het geheel. Dan ga ik terug naar de Koryu seminar waar de instructeur zijn leraar aanroept, zijn voorouders in deze stijl om leiding vraagt. We zijn allen verbonden. “Karate wa rei de hajimari , rei de owaru”. Dat is budo.